සමාජයක සියලුම ව්‍යාපාර පෞද්ගලික අංශයෙන් පාලනය කරනවානම් එය ධනවාදී සමාජයක්. ධනවාදී සමාජයක අධ්‍යාපනය, සෞඛ්‍යය අංශය, ප්‍රවාහනය, ඉඩම්, වැනි සියලුම දේවල් පෞද්ගලික සමාගම් කිහිපයකින් මගින් පාලනය කරයි.

ධනවාදය මගින් හොද තරගකාරී වෙළෙඳපළක් නිර්මාණය වෙනවා. ඒ වගේම තමාගේ හැකියාවට සරිලන වටිනාකමක්ද ලැබෙනවා.

හැබැයි එහෙමයි කියලා රටක සෑම අංශයක්ම පෞද්ගල අංශයට දෙන්න හොද නැහැ. සෞඛ්‍යය අංශය, අධ්‍යාපන අංශය, යුද හමුදාව, පොලීසිය වැනි දේවල් පෞද්ගලික අංශයට පාලනය කරන්න දුන්නොත් ලොකු ප්‍රශ්නයක් ඇති වෙනවා. විශේෂයෙන්ම හමුදා මෙහෙයවීම.

ධනවාදය නිසා පෞද්ගලික සමාගම් වලට හිතුනු හිතුනු විදිහට භාණ්ඩ වල මිල වැඩි කරන්න පුලුවන් වෙනවා. ඒ වගේම පෞද්ගලික සමාගම් වලට විශාල බලයක්ද හිමි වෙනවා. සමාජ පන්ති බිහි වෙන්න පටන් ගන්නවා මෙන්ම පොහොසතුන් සහ දුප්පතුන් අතර තියෙන පරතරයද වැඩි වෙනවා. The rich get richer & the poor get poorer.

ඔයාට දැන් තේරෙනව ඇති සමාජයක් මුලුමනින්ම ධනවාදී හෝ සමාජවාදී වෙන්න හොද නැහැ. මේ කොටස් දෙකම එකට පැවතිය යුතුයි. අපේ ප්‍රශ්නය තමයි, රාජ්‍යයක් කොපමණ දුරට සමාජවාදී සහ ධනවාදී විය යුතුද යන්න.

අපි ලෝකෙ තියෙන රටවල් කිහිපයක් අද්‍යනය කරමු. මම රටවල් කිහිපයක දල වශයෙන් පවතින සමාජවාදී ප්‍රතිශතය සහ ධනවාදී ප්‍රතිශතය පවසන්නම්.

* උතුරු කොරියාව: 5% ධනවාදය, 95% සමාජවාදය
* කියුබාව: 10% ධනවාදය, 90% සමාජවාදය
* චීනය: 50% ධනවාදය, 50% සමාජවාදය
* නෝර්වේ: 60% ධනවාදය, 40% සමාජවාදය
* දකුනු කොරියාව: 70% ධනවාදය, 30% සමාජවාදය
* එංගලන්තය: 70% ධනවාදය, 30% සමාජවාදය
* ජපානය: 70% ධනවාදය, 30% සමාජවාදය
* ඇමරිකාව: 80% ධනවාදය, 20% සමාජවාදය

මෙතනදි ඔයාට රටාවක් පේනව ඇති. රාජ්‍යයක් වැඩිපුර ධනවාදී පැත්තට බර වෙන තරමට රාජ්‍යය ධනවත් වෙනවා. රාජ්‍යයක් සමාජවාදී පැත්තට යන විට එය දිළිදු රාජ්‍යයක් බවට පත් වෙනවා.

මේකට හොදම උදාහරණ තමයි කොරියාව. උතුරු කොරියාව ඉතාමත් දුප්පත් රාජ්‍යයක් වන අතර දකුණු කොරියාව තරමක් දුරට පොහොසත් රාජ්‍යයක්. මොකද උතුරු කොරියාවේ ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ සමාජවාදය. දකුණු කොරියාවේ ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ ධනවාදය.

තවත් උදාහරණයක් විදිහට අපි චීනය දෙස බලමු. චීනය මේ වෙනකොට ලෝක බලවතෙක්. හැබැයි අවුරුදු 40කට 50කට කලින් චීනය කියන්නේ ලෝකයේ තිබුනු දිළිදුම රාජ්‍යයන් වලින් එකක්. සමාජවාදී රාජ්‍යයක් ලෙස හිටපු චීනය ටිකෙන් ටික ධනවාදී සංකල්ප තම රටට හදුන්වා දෙන්න පටන් ගැනීමත් එක්ක මේ ආර්ථිකමය වෙනස් වීම සිදු වුනේ.

මම හිතන විදිහට රාජ්‍යයක් 70% පමණ ධනවාදී විය යුතු අතර 30% පමණ සමාජවාදී විය යුතුයි. මොකද මම කලින් සදහන් කලා වගේ රටක් අනවශ්‍ය විදිහට ධනවාදී වුනොත් එතනත් ප්‍රශ්න කිහිපයක් මතු වෙනවා.

මේකට උදාහරණයක් විදිහට මම ඇමැරිකාව ගන්නම්. ලෝකයේ බලවත්ම රට වෙන ඇමරිකාවේ inhaler එකක මිල ඩොලර් 300ක් පමණ වෙනවා. ලංකාවේ ඕනෙම ෆාර්මසි එකකින් රුපියල් දෙතුන්දාහකට ගන්න පුලුවන් inhaler එකක් ඇමරිකාවේ රුපියල් 90,000ක් විතර වෙනවා.

ඇමරිකාවේ ඇම්බියුලන්ස් එකකට කොච්චර ගෙවන්න ඕනෙද. දැන් ඔයා හිතනවා ඇති ඇම්බියුලන්ස් වලට ගෙවන්නත් ඕනෙද කියලා. ඔව්. ඔයා ඇමරිකාවෙනම් ජීවත් වෙන්නේ ඇම්බියුලන්ස් එකකට ඔයා ඩොලර් 2,500ක් ගෙවන්න ඕනේ. රුපියල් වලින් නම් ලක්ශ හතහමාරක් විතර.

ඔයාට රෝහලේදී ලමයෙක් හම්බුනොත් ඒකට ඔයා ඩොලර් 10,000ක් පමණ ගෙවන්න ඕනේ. ඇමරිකාවේ සාමාන්‍යයෙන් දරු ප්‍රසූතියකට රෝහල් ගාස්තු ඩොලර් 10,000ත් – 30,000ත් අතර ගානක වියදම් වෙනවා. රුපියල් නෙමෙයි. ඩොලර්. ඒකෙත් හොදම විහිලුව තමයි, ඔයා බිහි කරපු දරුවාව ඔයාගෙ අත් දෙකට ගන්නවටත් මෙයාලා ඩොලර් 40ක් අය කරනවා.

සෞඛ්‍ය අංශය වගේ දෙයක් 100% privatized උනොත් මේ වගේ ප්‍රශ්න ගනනාවකට මුහුණ දෙන්න සිද්ද වෙනවා. පෞද්ගලික සමාගම් වලට තමන්ට කැමති විදිහට භාණ්ඩ වල මිල ගනන් වෙනස් කරන්න පුලුවන් වෙනවා.